Dómkirkjan

„Hafið því nákvæma gát á hvernig þið breytið, ekki sem fávís heldur sem vís. Notið hverja stund því að dagarnir eru vondir. Verð ekki óskynsöm heldur reynið að skilja hver sé vilji Drottins. Drekkið ykkur ekki drukkin af víni, það leiðir aðeins til spillingar. Fyllist heldur andanum og ávarpið hvert annað með sálmum lofsöngvum og andlegum ljóðum…

Dagarnir eru vondir.

Það skrifar Páll postuli úr fangelsinu til safnaðarins í Efesus en hann bendir áheyrendum sínum að dvelja ekki fyrst og fremst við það, heldur hvernig eigi að bregðast við því.

Að sumu leyti gæti hann verið að skrifa inn í samtíma okkar; hefur veruskömmin ekki einmitt neytt okkur til að gefa vandlegan gaum að því hvernig við breytum? Mér liggur við að segja að ráðleggingar Páls séu á líku róli og þríeykisins góða; farið varlega. Sýnið aðgát. Vertu klár, ekki kjáni.
Er ekki einmitt tíminn til að sýna varkárni og skynsamlegt hyggjuvit, þegar tímarnir eru krefjandi og erfiðir? Tímar sem krefjast þolgæðis en til að blífa í því er svo mikilvægt að rækta með sér viðhorf og hugarfar sem rífur ekki niður heldur byggir upp og styrkir; hugarfar vonarinnar og æðruleysisins, – og samstöðu.

Laugardaginn 24. október, fyrsta vetrardag, verður Dómkirkjan lýst með bláu ljósi til að fagna því að 75 ár eru liðin frá stofnun Sameinuðu þjóðanna. Vegna ástandsins í Kófinu verður lítið um opinber hátíðahöld en sú leið valin að vekja athygli á SÞ með þessum hætti. Fjöldamörgum opinberum byggingum öðrum hér á landi verður líkt varið, sem og í Evrópu allri, að þær baðast bláu ljósi. Hugsjón Sameinuðu þjóðanna hverfist um samstöðu og frið og á sannarlega samleið með kirkjunni í þeim efnum; Ástand heimsins nú undirstrikar sem aldrei fyrr mikilvægi þessarar hugsjónar.

Eru dagarnir eru vondir?

Já, vafalítið, en misvondir, eftir því hvern þú spyrð: En sem betur fer höfum við tækin og tólin til að gera dagana betri. Það skulum við líka gera.

Guð gefi okkur öllum þolgæði, æðruleysi og von.

Verið þakklát.Látið orð Krists búa með ykkur í allri sinni auðlegð og speki. Fræðið og áminnið hvert annað og syngið Guði sætlega lof í hjörtum ykkar með sálmum, lofsöngvum og andlegum ljóðum.“ (Kol. 3:15 ff.)

Þeir hafa verið fallegir dagarnir að undanförnu. Sólskin og blíða og falleg fjallasýn. Það er svo undursamlegt hvað fallegt veður getur glatt mann og hvað sólskin getur lífgað mann upp.

Um þessar mundir þakka ég fyrir hvern þann dag sem ég og fólkið mitt erum heil heilsu.

Ég hygg að margir séu í sömu sporum; að finna fyrir djúpu þakklæti fyrir líf og heilsu og fallega daga.

Nú færist vetur nær og í gær þurftu margir hér á höfuðborgarsvæðinu að skafa af bílrúðunum þegar þeir fóru út í morgunsárið. Það minnir okkur á að nú fer skammdegið í hönd og það krefur okkur um enn meiri bjartsýni, jákvæðni og þolgæði.
Sjálf hef ég í hyggju að fara í þann leik við kvöldmatarborðið með fjölskyldunni minni næstu vikurnar, að telja upp eitthvað jákvætt sem mætti mér þann daginn og leggja mig fram um að koma auga á þakkarefni í hversdagslífi okkar.

Ég hygg að við þráum það flest að fá meiri rútínu í líf okkar, að við öðlumst á ný meira frelsi til athafna og aukið samfélag við vini og vandamenn.

Ég hlakka til þess að fara aftur í leikfimi á morgnana, hitta vinkonur í saumó og fara út úr bænum til að heimsækja vini og vandamenn á landsbyggðinni.
Nú ætla ég að leyfa mér að hlakka til þess, þegar allt þetta má aftur og þá ætla ég að vera enn þakklátari fyrir það að njóta svo hversdagslegs munaðar.

Ég verð að viðurkenna að ég hafði aldrei leitt hugann að því fyrr, hvað hið einfalda og hversdagslega á stóran hlut í lífsgleði minni.
Og ég sé að það er gott!